Wybacz, że będę siedzieć, wiem, powinnam inaczej.

Pozwolisz, że zapalę? Chciałabym wytłumaczyć,

w słowach niedoskonałych malować siebie całą.

I tak mnie znasz najlepiej. Czasu masz wszak niemało,

więc streszczać się nie muszę i mogę opowiedzieć

zamiast wyliczać żmudnie, klepać jak na spowiedzi

grzechy z tabeli uciech, co cieszyć już przestały.

Kawa, herbata, woda? Nic? Dobrze, może starczy

przestrzeń pełna ufności, by znów uwierzyć w cuda.

Możesz mi podać rękę? Opowieść będzie długa.

A może trzeba krótko i twardo, po żołniersku?

Nie wiem. Spróbuję prosto, jak miłość w głupim sercu.

Góry są za daleko, morze szumi wspomnieniem,

noce długie bezsennie, ranki kładą się cieniem.

I to już wszystko, koniec, nic więcej do dodania.

Reszta jest we mnie, cicha, z resztą dam radę sama.

Nie dasz mi o co proszę, dasz to, co potrzebuję.

Wezmę, na plecy wrzucę i kornie podziękuję.

Tylko mnie nie opuszczaj kiedy ciemnieją myśli.

Siądź obok i nic nie mów. Bądź albo mi się przyśnij.