Dziś się spotkałem z mocnym wytykiem,
że on bez grania był pajacykiem.

Zostało mu podzwonne. Serce gryzie nostalgia.

Już nie ma wielkich słów,
którymi znaczyłam blask chwili,
gdy z noblem do ciebie szłam,
a oni pianę wciąż bili.

Już nie ma traumy poety,
którą szarpałam kurtyny,
gdy słowem duszę chłostałam,
a oni stawiali kominy.

A wystarczyłoby, gdyby był po prostu sobą...