Szęść Boże, polscy katolicy, patrioci!

W Grajewie, Jedwabnem czy Goniądzu. Tam miejscowa milicja zamknęła mężczyzn żydowskich w stodole. Pozbawione opieki kobiety stawały się obiektami przemocy. Tylko jednej nocy z 20 na 21 lipca 1941 roku Polacy zabili 20 Żydów: kogoś łomem, innego powieszono, komuś polski sąsiad nie otworzył drzwi i nie dał schronienia... Niemców nie ma w miasteczku, stacjonują w okolicznym forcie Osowiec. Następnego dnia Żydzi w desperacji opłacają Niemców, by przyjechali do Goniądza i patrolowali miasteczko, dając im ochronę.

Gwałty na Żydówkach były normą. W relacjach są gwałty zbiorowe, w domach, w obecności innych, w parkach, na skwerkach, przy cerkwiach, na ulicy. Nikt nie reagował. Polka z Goniądza wspominała, że „K. Franciszek gwałcił młode Żydówki czternastoletnie, i na podwórzu widziałam na własne oczy krew po zgwałceniu”. Jakaś kobieta zeznała, że jej sąsiad gwałcił Żydówki, ale mówiła to w taki sposób, jakby objawem zezwierzęcenia mężczyzny nie był sam gwałt, ale fakt, że dopuścił się go na Żydówce, co było gorsze niż skorzystanie z usług prostytutki.

Pojawiają się opisy sadystycznych zachowań z Wąsosza i Kolna, gdzie kazano kobietom nago biegać po ulicach. W Goniądzu pognano Żydów na łąki, by się paśli, to znaczy jedli trawę. Helena A. zeznawała, że widziała w Rajgrodzie, jak jeden z Polaków „tłukł szkło i przez to szkło pędził Żydów boso do kąpieli w jeziorze, bijąc ich przy tym mocno powrozami”. W Suchowoli byli spędzani do rzeki. Z relacji Jana W. wiemy, że „wszyscy lecą popatrzeć się, jak topią tych Żydów”. Zabijanie traktowano jak spektakl.

Tym, co było pod ręką na wsi i w miasteczku: piłami, kłonicami, pałkami, bagnetami, siekierami. Ktoś zabijał rzeźnickim toporem, inny zeznawał, że Polacy „kazali układać się ludziom na wznak, przykładali im łopaty do gardeł i wbijali nogami. I już człowieka nie było”. Na dzieci szkoda było kul, rozbijano je o bruk, ściany. W Radziłowie milicjant próbował dla oszczędności zabić jednym pociskiem 10 dzieci, które ustawił jedno obok drugiego. Nie wszystkie zginęły, resztę pochowano żywcem.

Motyw ruszającej się ziemi, w której leżą żywi jeszcze ludzie, jest bardzo częsty w relacjach świadków.

– Polacy – niewprawieni w tym – uczą się zabijać na masową skalę. Pierwsze relacje mówią o próbach topienia w studniach, stawie, rowach melioracyjnych. Potem orientują się, że nie warto zabijać na ulicach i wywozić ciał za miasteczka. Kopią doły w okolicznych lasach, polach i zabierają tam swe ofiary. „B. Feliks wziął bagnet i każdego Żyda po kolei przebijał bagnetem pod lewą łopatką, a ci, którzy z nim byli, szpadlami rozcinali Żydom głowy, (…) potem zasypywali ich ziemią” – to o Rajgrodzie. Okazało się, że najbardziej efektywnie, tanio i skutecznie jest spalić w stodole.

Z czasem przemoc stała się tak normalna, że nikt się z nią nie ukrywał. Jeden ze świadków w Wąsoszu zeznawał, że dwóch mieszkańców było „mordercami dość śmiałymi, gdy w biały dzień chodzili z zawiniętymi rękawami i z nożami, którymi mordowali Żydów”. „Wincenty R. zabił Żyda, którego nazwiska nie pamiętam, na oczach ludności całego miasta Szczuczyna” – mówił ktoś inny.

„B. Feliks wziął bagnet i każdego Żyda po kolei przebijał bagnetem pod lewą łopatką, a ci, którzy z nim byli, szpadlami rozcinali Żydom głowy, (…) potem zasypywali ich ziemią” – to o Rajgrodzie. Okazało się, że najbardziej efektywnie, tanio i skutecznie jest spalić w stodole.

W Szczuczynie, jak zeznał Leon K., „Wincenty R. i Dominik D. bili Żydów nożem, było to w niedzielę i ludzie szli z kościoła”. Nikt nie reaguje. Wreszcie którejś nocy pada hasło: „Kto ma twarde sumienie, niech idzie z nami bić Żyda”. Zaczynają się masowe mordy: w Wąsoszu około 1200 osób zostało zabitych w domach i na ulicach, w Szczuczynie 100. W Suchowoli byli spędzani do rzeki. Z relacji Jana W. wiemy, że „wszyscy lecą popatrzeć się, jak topią tych Żydów”. Zabijanie traktowano jak spektakl.

W Szczuczynie R., uprzedni strażnik obywatelski, wstąpił do policji na żołdzie niemieckim, a ci go mianowali komendantem getta, które powstało na początku 1942 roku.

Po wojnie Polacy budują narrację, że nie mieli wyjścia, bo zostaliby rozstrzelani. Ale tak naprawdę przejęcie władzy na tych terenach przez Niemców nastąpiło dopiero późną jesienią. Całe lato 1941 roku władzę sprawuje polska milicja, która wraz z ludnością wsi,morduje Żydów.

Kiedy jesienią na te tereny przybyli Niemcy, skazali na śmierć 80 obywateli tych wsi, niby za bezprawne `mordy na Żydach` ale chodziło o to, że ci polscy mordercy ukradli bogactwo Żydom, które powinno przypaść Niemcom.

Rok 1948. Stanisław Z. ze Szczuczyna zeznaje: `Poszli do majątkowej kuźni i okuli pałki żelazem, ażeby lepiej było zabijać. Gdy furmanki przyjechały pod dom, wypędziliśmy Żydówki z piwnicy i kazali im posiadać na wozy. Zawieźliśmy je do lasu, gdzie był wykopany okop, i tam kazali Żydówkom zejść z wozu i skupić się. Kazaliśmy Żydówkom porozbierać się do koszuli i majtek, tylko dwie młode Żydówki, które miały stare ubranie, nie kazaliśmy im się rozebrać. Po rozebraniu się Żydówek zaczęli prowadzać po jednej nad okop i tam zabijali pałkami drewnianymi na końcu okutymi żelazem. Jedną gwałcili. Po zgwałceniu Żydówki ja wziąłem pałkę drewnianą od T. i sam osobiście zabiłem Żydówkę, którą gwałcili, uderzając ją pałką trzy razy w głowę, i wpadła do okopu, zaś pozostałe Żydówki zabili ci osobnicy, których nazwisk nie znam. Wyjaśniam, że w jednym okopie leży szesnaście Żydówek, a w drugim okopie leżą cztery Żydówki. Z pomordowanych Żydówek otrzymałem pantofle i jedną sukienkę, zaś resztę ubrania zabrali wyżej wymienieni i zanieśli do gospodyni na Dybełki`. 

Czy Niemcy wiedzieli o tym mordzie? Z. zeznał, że żandarmi niemieccy szukali kobiet, a gdy powiedział im o morderstwie, dostał w twarz.

Te i setki innych rewelacji znajdziecie państwo w przepastnych archiwach IPN. Oczekuję relacji na temat żydowskich zbrodniarzy mordujących Polaków.