BOŻE ODTAJANIE

świat się wybudza rozplątuję rzęsy

kołysze senność letargiem leniucha

jeszcze się słońce do księżyca łasi

a mnie unosi niebiańska otucha

zmieniam horyzont zeruję soczewki

chętniej się stopy witają z parkietem

porywam koty bamboszowym filcem

opuszczam jędrność nocy piruetem

wdycham pobożność alpejskich przyjaciół

kawa już dawno pożegnała szafki

nie ma zalotnych kalorii na cukrze

tak jadłospisu znikają przydawki

woda się pluszcze zraszając policzki

każdy ma zdrowia inne ideały

wsiąka w trzewiki tygodniowy balast

sprzedam go ziemi bowiem obolały

żółć się rozpływa w cudeńkach przyrody

na misia z wiosną chociaż jeszcze blada

wymiatam sople rozbawiony ciepłem

nieporadności sennego owada