Kiedy solidarni staliśmy się wolni,

jedni wpadli w popłoch,

drudzy,  obładowali łupami kieszenie.

Ci co poszli gorszą drogą,

uczyli się nowego języka do rozmowy z urzędnikami.

Niby prosty,

ten sam alfabet, ale dużo trzeba skorygować,

dodatkowo mimikę, oraz postawę mówiącego.

Nie wiem czy to sprawa wieku,

że coraz mniej mam pewności czy wolność jest słuszna,

skoro nie daje mi radości, wszak rozdzieliła mnie z córką.

Chociaż, na hasło przyleć, mogę trzasnąć tutaj drzwiami,

trzymając w ręku bilet.

.

Tam na wyspie świeci inne słońce,

i od rana napełnia się gwarem ogród.

Wnuki znowu  porysują pisakami

wszystkie zabronione miejsca i potną ciszę

terkotem samochodzików.

Ciągle myślę jak długo dam sobie jeszcze radę.

Bariera językowa powstrzymuję mnie  

przed emigracją na stałe.

Wracam do domu, nie licząc na lepsze.

Nawet gdy tylko pijacy, złodziejaszki, komornicy

wyjdą mi naprzeciw, uśmiechnę się ufnie.

A słońce przystanie

i przywita mnie ciepło po polsku.