chciałabym, by moja trucizna osiągnęła szczyt.

ale to diabelnie trudne. ona wciąż triumfuje

poza granicą rozsądku,

kiedyś czytałam dziesięć przykazań.

zaropiały od nadmiaru pieszczot

od pszczół bez skrzydeł. zmutowały się

produkując słodki nektar - smakuje niczym błoto

ktoś przykrył płaszczem ul zbierając resztki

wosku. zatopił w formalinie

twarz a może grymas?

który ulotnił się (niby obcy a jednak...)

jak ten `ktoś` kiedyś - przez komin

chłonę całe to zło i dławiąc się

jak prosię idące na rzeź tworząc zapiski

jeszcze nie skoordynowane.

wejdź we mnie czytelniku. utop się,

by ponownie ożyć między moimi myślami .