Ukochanej 

marzy mi się  

ogród narysowany na skórze 

miejsce, w którym wyrasta się z bólu 

ledwie dotkniesz - rodzi się drzewo 

powstaje bajka o rozkwicie, czarnych zmysłach  

(trudno o lepsze halucynogeny) 

zamykam oczy. spod podłogi wyrastają  

przebrzydłe bloczyska, w jednej chwili pokój 

zmienia się w nieprzyjazne miasto 

szukam cię i nie znajduję. zwierzątko miota się 

łasi do cegieł i pustaków 

przemarsz. ludzie niosą pękate stągwie 

wypełnione miksturami 

skrzynie pełne alchemii 

nie wierzę. wszystko to ledwie placebo 

fałszywe rośliny bez koloru 

krzyczę przez sen, ale nie przychodzisz 

głupcy zażywają lekarstwa z piasku 

myśląc, że to panacea 

(po przedawkowaniu zasycha się 

zmienia w spękaną korę) 

czuję, że ciąży na mnie  

zarzut nie do odparcia 

(tak, jestem autorem książki  

w której przedstawiłem nas jako proroków 

wybacz, że nie spaliłem na czas  

ostatniego egzemplarza 

- przyznaję ze skruchą) 

staram się nie myśleć nadchodzącej zimie 

jednoroczności