Ty, któryś wprzędzion w dziwne czasy, 

gdzie duch postępu, rozwój nauk... 

możesz być dumny, że doświadczasz 

sprawiedliwości trybunałów. 

Dostępne wszelkie informacje, 

dostępna wiedza i leczenie. 

Niedopuszczalna autokracja, 

pluralizm w bajkę wszystko zmienia. 

Ty, wprzędzion w czasy, dziwnie smutne, 

kiedy za warstwę pierwszych zwrotek, 

zaglądasz biedzie prosto w oczy 

i modlisz się o kilka złotych. 

Klniesz, kiedy rządy oligarchów, 

tak zwanej klasy politycznej 

(nepotów, przechrztów, wielkich karłów) 

mają cię gdzieś - dyplomatycznie! 

Twój vox populi wiele znaczy 

jedynie wtedy, kiedy urny 

trzeba zapełnić, by mandaty 

zasiadły w ławach. Ciebie później 

poślą do diabła, na margines. 

Za głos w wyborach tam Vox Dei. 

Tam możesz zawyć, porwać szaty 

i się pokłonić beznadziei. 

Dziwne te czasy, w których słaby 

o pomoc żebrze, choć wpisana 

opieka państwa w Konstytucję. 

Brzmi w uszach, jak wytarty banał. 

Choryś, ułomny, pokrzywdzony - 

na marginesie znajdziesz miejsce; 

margines twoją res publiką, 

w której rodaków coraz więcej. 

Tam żywe prawo do wolności - 

chcesz, to umieraj; nie chcesz - złorzecz. 

Nie będzie kiedyś tam litości, 

kiedy się wzburzy biedy morze. 

Nie bądź bezpieczny, oligarcho. 

W purpurze władzy złoty cielec 

głuchy na larum cichej skargi. 

Zabłyszczy w morzu łez topielec.

*obraz - Damien Hirst’s “The Golden Calf”

*data napisania - 24.03.2013