Moje życie obdarzyło mnie wrażliwą duszą

i nadzieją która ładnie mnie prowadzi przez

radość i męki

wychował mnie miły głos szemrzącej Brdy

miłości uczyłam się od kwiatów i drzew

gdy do ciemności był jeden nieopatrzny krok

znarowiony wiatr z półki strącił nieoczekiwany los

`Kwiaty polskie` Tuwima

wiatr słońca bicz i wędzidło

posłusznie poszłam nową młodością

ratując się z martwej łupiny

całowałam mowę by współbrzmiała z duszą

przenikała do wierszy

i w nich szukała porozumienia z człowiekiem

z początku ponad zgiełkiem współczesności

i wbrew powszechnej pogardzie dla etyki

aż dotknęłam polityki

na przeciw stanęla czereda obrażonych

ale byłam już wilkiem

zmieniają mnie w zająca nieustannie ciągnąc za uszy

aż stracę resztki animuszu

ty zaś młody człowieku

stań się mężniejszy ale w dobrych sprawach