Wierzchołki górskie pną się do nieba

Jakby chciały znaleźć się tam szybciej niż ludzie

Choć człowiekowi tego bardziej potrzeba

Niż życie w ciągłym brudzie

Większość z nas ciągle jest smutna

Bezdomni i nadzy chodzą ulicami

Bo rzeczywistość jest naprawdę okrutna

A ludzie są zwykłymi marami

Porozrzucane pudła w podłych miasta zakątkach

Dworce przepełnione niczym drogie hotele

Kto myśli  o tych biednych dzieciątkach

Którym nie jest w głowie wesele

Blask ulicznej latarni jest im nocną lampką

Zielona ławka w parku łóżkiem

Rozłożysta wierzba firanką

A brudne pudełko po lodach garnuszkiem

Ludzie bogaci brzydzą się nimi

Posądzają o zbrodnie których nie uczynili

A skąd wiedzą że oni nie są ich bliskimi

Przecież swoich by nie skrzywdzili

Pan nam dał hasło którego trzymać się kazał

Kochaj bliźniego swego jak siebie samego

On tego z dekalogu nie wymazał