- Co teraz pan robi, jak pan funkcjonuje? - Padło ostatnie pytanie sędziego.  

- Układam sobie nowe życie. 

Twarz sędziego nie zdradzała emocji, ani sympatyzowania z którąkolwiek ze stron. Powódka nawet nie próbowała rozgryźć, co jako człowiek, czuje w duchu sędzia. Po co? Wolała się nie zagłębiać w niczyje emocjonalne stany, aby nie `podkręcać` wlasnych. 

Była przygotowana na każdy ewentualny werdykt; wyeliminowała przeżywanie, strach, piekące poczucie krzywdy i cholerny gniew. Nie była przygotowana na jedno – na zakończenie procesu podczas tej właśnie rozprawy. Wszystko wskazywało na to, że trzeba będzie przedłożyć kolejne dokumenty, wnioski formalne, rozszerzyć listę świadków... Ale sędzia powiedział: 

- Dzisiaj kończymy. Nie ma potrzeby kontynuowania. 

Musiała wstać i wygłosić podsumowanie. Słowa popłynęły... Drżały dłonie...

Na czytanie wyroku trzeba było czekać do popołudnia, bo sędzia zgodził się na zapoznanie z ważnymi dokumentami, obnażającymi kłamstwa pozwanego, które wcześniej nie były przedłożone. Poszła do domu. Nie musiała być obecna na czytaniu. Mecenas obiecał zadzwonić i przekazać brzmienie orzeczenia. 

Po kilku godzinach usłyszała w słuchawce pytanie: 

- Czy pani siedzi? Nie? Więc proszę usiąść. Wyłączna wina pozwanego! 

Nie było słońca, ani deszczu. Ot, przeciętna listopadowa aura. Zwykły dzień, w którym szczątki plastikowego kieliszka już nareszcie ani ziębiły, ani grzały.