Wzburzona pościel jak obłoki.  

Tyliki łóżka tylko stałą, 

a na obrzeżu porzucona  

pończocha - samonośka - biała. 

Na prześcieradle gra półcieni, 

w wezgłowiu stroszy się poduszka; 

dwa kapcie zabałaganiają 

dywan dotknięty słońca smużką. 

Czerwona szpilka - elegancka - 

obcasem w górę na komodzie. 

Na dalszym planie, w tafli lustra 

odbity pasek, niczym złodziej 

wije się, wstydzi przyłapany 

na peniuarze jakiejś damy. 

Widz pierwszy okiem rzuca w pościel, 

jakby chciał zedrzeć prześcieradło. 

Starsza kobieta krzyczy: - Nie patrz! 

taki bałagan nie jest ładny! 

Esteta zmierzył w lot proporcje 

obcasa i pończochy, kapci… 

dysonans bieli i czerwieni, 

jako tandetnie taniej gracji. 

Samotny człowiek się zadumał 

i powiódł wzrokiem po obrazie, 

jakby chciał dostrzec akt kobiety 

w martwej naturze. W każdym razie 

zdradzę, że dzieło nie istnieje - 

słowami wyobraźnię zwodzę. 

Dla widza blejtram i oleje. 

Co sam zmaluje? W to nie wchodzę.