Zasuszone kwiaty wspomnieniem, że były. 

Dla ciebie uwiędły bez znaczenia wiecheć. 

Wczoraj niczym dziecko cieszyłeś się nimi, 

teraz niepotrzebne wyrzucasz na śmiecie. 

Pamiętasz, jak cudnie rozjaśniały łąkę? 

Mówiłam - nie zrywaj, bez wody omdleją. 

Cieszyłeś się chwilą, nie myśląc co potem,  

aby wyjść naprzeciw skrywanym pragnieniom. 

Dostałam naręcze z pocałunków deszczem, 

Miłością pieszczoną muzyki tonami. 

Łagodnym spojrzeniem, radością, że jestem, 

dotyku śmiałością przełamania granic. 

Dzisiaj nasza łąka przerosła, zdziczała. 

Umierają kwiaty pozbawione światła. 

Ja moim rumiankom drugie życie dałam, 

by miłość bez ciepła całkiem nie wygasła. 

Zasuszone słońca wciąż tulę do serca, 

A powietrze pachnie ziołowo i gorzko. 

Zabieram wspomnienia - niech mieszkają w wierszach, 

budzone z uśpienia każdą nową wiosną.