Podeszwa dźwiga pięćdziesięciolatka 

światła nie słuchają się, rozpraszają. 

Mlecznobiała uroda nie przetrwa na pewno 

w pierworodny sposób. 

Muszę przygotować legowisko 

ceremonię pogrzebową. 

Drobinki życia poczętego 

jak ikebanę ułożyć wokół siebie. 

Płyny ustrojowe uderzają do głowy 

natura właściwa artystom. 

Setki nawyków i dziwactw 

rozpływa się z łatwością. 

Na pustynnych białych skrzyżowaniach 

z ziemskich powłok 

przechodzę na drugą stronę. 

Zamożność mojej sylwetki 

nie cieszy się powszechną popularnością. 

Wszelkie porozumienie ze znaczeniami 

jest konieczne, jak temperatura powietrza. 

Zapakuję stare zdjęcia, wymyślone pejzaże 

sceny epizodyczne. 

Godziny spędzone w cieniu kandyzowanego drzewa

jako ostatni poczęstunek dla duszy i ciała. 

Świadomość niczego nie ułatwia. 

Życie wzbudza we mnie tęsknoty 

niektóre barwne i bezsensowne. 

Popatrzę na siebie z ciekawością 

delikatnie wystawię się za okno 

nadwrażliwość skruszeje na pewno. 

Rano muszę być na czczo. 

Za przezroczystą szybą kompletne odludzie.