J`en parlerai au diable

Si l`heure vient à sonner

De m`asseoir à sa table

Et dire ma vérité

J`en parlerai au diable

Il saura m’écouter

L`innocent, le coupable

L`homme que j`ai été

Pierre Jouishomme

horyzont. prościutki, jak od linijki

za nim - niewiele, paru prawdomównych diabłów

rżnie w karty o czyjąś przeszłość

któremu się przyfarci

- będzie mógł się w niej osiedlić

zasadzić drzewo, może nawet

- pokrólować przez godzinkę

i jeszcze - szkółka. nie do uczęszczania

(napisałbym, czym grozi próba, ale się boję)

zamurowane drzwi. ci w środku

hordy prymusów, kujonerie - ćwiczą

każdy ma przykazane

starać się pisać jak najwyraźniej

nie wykraczać poza poziomy margines

jedna obok drugiej:

wąskie, wychudłe litery. aż wydarzenia

będą nieczytelne, dawny los

który ścibolą, pamiętniczą

stanie się cieniutki i papierowy niczym syk

zwierzaka z legendy o Ogrodzie. aż ze wspomnień

powstaną drgawki. zygzaki. kolczasty

ostry drut oddzielający Raje

Różowe od Niebieskich

z ostatniej chwili: wygrał ten średniego wzrostu

w tweedowej marynarce

(stumiliardowy raz z rzędu!)

znów ktoś ma przerąbane