Czy można pozwolić dziś sercu się smucić,  

gdy ranek kwietniowy tak cudnie mnie budzi? 

Lekko mrużę oczy łaskotane światłem, 

chłód ożywia skórę, bym nie mogła zasnąć. 

Znudzona firanka w uchylonym oknie, 

czeka z utęsknieniem, kiedy wiatr jej dotknie. 

Rozpoczyna taniec w tiulowej sukience, 

leciutkiej i zwiewnej, przetykanej szczęściem. 

Zazdrosna o myśli do wiosny biegnące, 

chcę poczuć jej bliskość i spojrzeć na słońce. 

Zachłysnąć się ciepłem i budzącym życiem, 

wśród kwitnących sadów, w nieziemskim błękicie. 

Przystanąć na chwilę i dobrze się wsłuchać, 

w radosną pieśń ptaków, o czym brzęczy mucha… 

Odetchnąć i poczuć świeży zapach ziemi, 

ogrzana, wilgotna pięknie świat odmieni. 

Rozzieleni łąki, przyodzieje drzewa. 

W każdym pączku życie odwagi nabiera. 

A kwiaty tak blade i nieśmiałe jeszcze, 

sił i barw nabiorą, wraz z wiosennym deszczem. 

I ja zmyję z siebie pozimowe żale. 

Zapomnę, jak gdyby nie było ich wcale. 

Uwolnię znów miłość głęboko skrywaną, 

bo po to by kochać chyba serca dano?