Niechętnie wracam do reminiscencji, widząc jednak tę bijącą po oczach bezczelność, bardzo nie po chrześcijańsku życzę roszczeniowcom wszystkiego najgorszego, gdy półwieku temu składałam maturę.

Nie znosił mnie zakompleksiony matematyk [podobno romansował z co ładniejszymi uczennicami] kiedy ja miałam „klasę”. Wrogiem nr 2 była polonistka, koleżanka mojej starszej siostry, co swoją antypatię przeniosła na mnie. No i (nieszkodliwy) dyrektor, który tuż przed maturą pożyczył od mego Taty 3 tys. zł ze składkowych pieniędzy Komitetu Rodzicielskiego.

Niby napisał rewers, Tata w domu opowiedział, co miał do opowiedzenia, więc Mama poradziła, aby wziąć pożyczkę.

Kategorycznie się temu sprzeciwiłam.

Egzamin dojrzałości zdałam w Bochni.