Dziękuję :)

Ciekawy wiersz zmuszający do refleksji i zadumy. Ale nie bardzo rozumiem sens pierwszej strofy. Świeci słońce, a podmiot liryczny uśmiecha się na przekór pogodzie. Nie rozumiem też, dlaczego wiosenny wiatr pozostawia słone ślady na policzkach, skoro świeci słońce, a podmiot liryczny się uśmiecha.
To oczywiście moje interpretacyjne wątpliwości; być może czegoś nie zrozumiałem, dlatego nie obniżam ocen.

Ciekawy i dosyć rzadki konstrukcyjnie poetycki obrazek, widziany/podgladany oczyma ukrytego obserwatora/obserwatorki: bohaterka wiersza, jakaś liryczna nieszczęśliwa *ty* (czyli każda z nas?) płacze, chociaż dookoła pogodny park (patrz tytuł) pełen zapachów wiosny

tęsknisz za jesienią
/i niżej/
albo wykręcasz się chandrą

teraz musisz udawać
żeby pozostać w schemacie

/i jeszcze niżej/

modlisz się żeby /przechodzący obok brunet/ tym razem
zapytał o /twoje/ imię

Wiosną czy jesienią
Serca się zielenią
Mienią się czerwienią
Łzami krwią nie lenią