Gotowość do odlotu

Słońce zachodzi i wschodzi. Nikt nad tym nie płacze, bo wie, że jutro ukaże się znów w całej krasie.

Człowiek, który ma w sobie światło wiary, zstępuje do grobu, zapada się jak słońce i jak słonce wstaje.

Alleluja!

Budzi się do życia wiecznego!

Taki okrzyk ucieszy każdego, kto wyrwał się z objęć śmierci.

Patrzę na obraz:

Z głębi morza wynurza się stroma skała, na której rozbiła się łódź. W oddali płyną liczne łodzie, przy skale walczą rozbitkowie. Fala raz po raz porywa kogoś i wyrzuca martwe ciało na brzeg. Czarne postacie biorą zwłoki i kładą do trumny, potem zanoszą do ponurej pieczary.

Kiedy nastała cisza i nadszedł wschód słońca. Biała postać ze skrzydłami stała oparta o kotwicę, zda się, że była gotowa do lotu. Patrzy w niebo, potem na pieczarę, jakby na kogoś oczekiwała z zamiarem zabrania ze sobą.

Motto!

Nikt z ludzi nie zna chwili, kiedy nadejdzie chwila odlotu.