ZNIEWOLONE ŁĄKI

żółć z pomarańczą tło w zieleni

gdzieniegdzie rozproszone lila

strumień na łokieć dwa wiaderka

komu po drodze ten popija

południe w piegi modlę wersy

wokół ogony kruk się gapi

przebrana mniejszość bez przyszłości

mięsne poddaństwo folwark w łaty

lekkim podmuchem woń się krzepi

idylla z wyszczerbionym zgryzem

pastuchy nowej generacji

postęp za który dziś się wstydzę

i za życiorys pod kotletem

strusią wygodę kły żarłacza

uśpione lata humanizmu

za moralnego niby kaca

takim mnie Ojcze pobłogosław

nie zawsze czynię ale słucham

Ty wiesz najlepiej toteż śmiało

przyciśnij mocniej do serducha