Płaszcz ochronny

Według Księgi Królewskie, kiedy Eliasz odchodził z tego świata, Elizeusz  zwrócił się do niego, aby zostawił mu swój płaszcz (por. 2Krl 2). Podziwiał i kochał swego mistrza, wiedział, że mając płaszcz będzie uzbrojony mocą jego ducha.  Otóż  pewien żołnierz na wojnie przed jedzeniem, przed walką z wrogiem i przed snem potrafił prosić Boga i anioła stróża o opiekę. Nie mogli tego ścierpieć niewierzący żołnierze z plutonu, dlatego często kpili z niego.

Pewnego dnia, na wysunięty punkt obrony, nastąpił zmasowany atak wroga, niektórzy zginęli, inni uciekli, został sam wobec ogromnego zagrożenia.

Jakimś cudem zabił napastników i wrócił do swego oddziału. Zdziwienie było ogromne, gdyż wszyscy byli przekonani, że zginął. Padły pytania: „Jak ty to robisz?`  „Czemu to nie zginąłeś?` On zachowywał się jakby nic się nie stało, tylko odpowiedział; Ja strzelałem i oni strzelali, ale Pan Bóg kule nosił. A jeden żołnierz rzekł: Chciałbym mieć takiego anioła stróża i Boga po swojej stronie.

Motto!

Ludzie żyją pod kopułą nieba, ale nie wszyscy chcą jego opieki.