Pod starą brzozą nadal chłód,

choć odjął wiek ramionom moc.

Wykręcił palce przygiął wpół,

i przemijaniem przeszył wskroś.

Plątał, wyrywał włosy wiatr,

gdy w jednej chwili wpadał w złość.

Zalewał deszczem  oddech kradł,

a błyskawice cięły noc.

Zimą jak brzytwa ostry mróz,

milionem igieł ranił twarz.

Znów się wydarzył życia cud.

Natchnął nadzieją, szansę dał.

Wiosną ten sam znoszony płaszcz,

spłowiały światłem wielu słońc.

Dziurawił, zjadał molem czas -

- pewny, że wszystko może wziąć.

Pod starą brzozą jeszcze chłód

i gniazdo też zbuduje ptak.

Mogę się tulić do niej znów,

bo choć drewniane -  serce ma.