gwiazdy mają jakieś sprawki z nocnymi chmurami

księżyc blady wychudzony dziwnie zadumany

niewyraźny jakby chory na warcie pozostał

nad dachami tkwi w bezruchu nie zagląda w okna

srebrne męczą go zgryzoty skrywane pragnienia

w sercu smutek to i ziemia całkiem blisko nieba

chce pogasić wszystkie światła a mrok okrył miasto

przytuliłabym biedaka niechby słodko zasnął

w zamyśleniu biorę pióro i przymykam oczy

sen odpycham a nie zdążę uciec od tęsknoty

za kawowym pocałunkiem i głosem kochanym

kiedy mówił moja śliczna wszystkie zmysły grały

chcę pamiętać w złotym piasku wypisane  imię

w oddaleniu mórz głębokich a myślami przy mnie

dotyk dłoni by uwierzyć że sny się spełniają

móc zasypiać i wybudzać w cieple jego ramion

wszystko się gdzieś wymieszało ucichło tak nagle

nie szeleści już stalówka drzemie czysty papier

chciałam pomóc księżycowi a wyszło jak zawsze

właśnie za to pokochałam tego wiersza sprawcę