7. listopada 41 r. wypisano pułkownika Połynina ze szpitala, gdzie przeleżał 10 dni z kontuzją ścięgna prawej nogi. Podniósłszy przed ostrym wiatrem kołnierz skórzanej kurtki i opierając się na swojej nowej, darowanej przez mechaników lasce z kolorową pleksiglasową główką, wyszedł na ganek i przez kilka minut stał, wdychając mroźne powietrze i oceniając stan pogody. Szare murmańskie niebo wisiało tuż nad dachami, padał gęsty śnieg i prawie nie było żadnej widoczności. Połynin pomyślał, że przy takiej zamieci Niemcy nie polecą dzisiaj na Murmańsk*), a i nasi wątpliwe, czy zechcą wylecieć na bombardowanie. A zatem lotnicy z jego pułku już nie muszą osłaniać miasta, ni latać w myśliwskiej asyście.

Do podjazdu przed gankiem podjechała *emka*. Obok kierowcy, dotykając głową sufitu łazika, siedział Gricko - naczelnik sztabu pułku i najbliższy przyjaciel Połynina.

- A myśmy na was czekali na izbie przyjęć, - powiedział Gricko, nachylając mocno głowę i wyłażąc z samochodu na spotkanie z Połyninem, - Niech pan siada z przodu, pułkowniku, mniej będzie panem trzęsło.

Połynin uścisnął jego dłoń, położył na siedzenie z przodu swoją piękną laskę i ostrożnie usiadł obok szofera.

- Dzień dobry, Gorbunow.

- Dzień dobry, towarzyszu pułkowniku. Cieszę się, że pan wyzdrowiał.

- No, jeszcze nie całkiem, - odrzekł Połynin. - Lekarze póki co zabronili latać. Jak tam w pułku? - zwrócił twarz do Gricko, kiedy *emka* ruszyła.

- W pułku wszystko w porządku. - odparł ten, uśmiechając się. - Wczoraj zestrzeliliśmy *hansa*.

- Strąciliście czy tylko zapisaliście, że zestrzelony?

- Strącony. Z podpisem i z pieczątką - spadł prosto na asfalt na ulicy przy hotelu *Arktyka*.

- A co na to nasi sąsiedzi?

Sąsiadami pułku na ich lotnisku były dwie eskadry Anglików, którzy latali na *hurricanach*. Piloci pułku Połynina z ich pomocą oswajali się właśnie z tymi dostarczanymi w transzach angielskimi myśliwcami.

- Sąsiedzi też jednego trafili. Bruce go zestrzelił. Nie sam, bo leciał z bratem, tym wysokim jak tyka.

- Nie jest wyższy od ciebie.

- O centymetr, bo dwa razy żeśmy to z nim mierzyli.

- To widzę, żeście nieźle się tutaj obijali, - uśmiechnął się Połynin.

Teraz, kiedy wracał już do pułku, wszystko go cieszyło: i ten *fryc*, strącony przez naszych, i ten drugi, trafiony przez Anglików, i to, że z tyłu siedzi za nim Gricko, z którym walczył jeszcze w Hiszpanii, i że ten mierzył się z tym Brucem, co to już zbił tutaj na niebie w Murmańsku trzech *hansów*, czyli - jak nowi sąsiedzi sami ich nazywali - *gerry*.

- Przedwczoraj nie było pogody, - rzekł Gricko. - Poszliśmy w gości do Anglików, to się z nim pomierzyliśmy.

...................................................

*) Murmańsk - słynny, nie zamarzający nawet zimą rosyjski europejski port za kołem polarnym. Do Murmańska przez wszystkie wojenne lata Wojny Ojczyźnianej 1941-45 szły morskie konwoje z dostawami z Anglii. Zainteresowanym polecam w podobnej tematyce znaną powieść wojenną Nicholasa Monsarrata *Okrutne morze*