To nie jest wielkomiejski pejzaż,

Choć granitowa kostka - deptak.

Garby kamienic i latarnie

Wrastają we mnie, nie chcą przestać.

Przystaję więc i się uśmiecham

Do drzew, frontonów, do człowieka, 

Który tu kiedyś na spacerze

Powie, że zachwyt mój podziela

I w tło ulicy mnie zabierze:

`No chodź przed siebie ze mną, Ela`.

Podroczę się, poprzekomarzam:

`Droga w nieznane, więc uważaj...`

Kiedy już droczyć się przestanę,

Znajdzie kafejkę po zapachu,

Który uwodzi niesłychanie

I obiecuje nuty smaku,

Poezję rozmów, spojrzeń w oczy.

Tymczasem zegar chwile toczy.

Granit wiekowy pod stopami

Stuka, że zawsze coś przed nami.