na tarasie ułożyłem w fotelu słabe kości

patrzę przed siebie pragnąc widzieć więcej mocniej

tutaj las wszystko zasłania

na niebie kilka chmur lecz nie będzie padać

drzewa osadzone w ziemi tak mocno aż boli

odzieram je z liści i kory

sterczą gołe kikuty

jak palce zamarłych do nieba skierowane

prosząc o coś czego nie widać

wydaję się jakby za chwilę miało stać się

apokalipsą na naszych oczach

zimno zaczyna padać deszcz kropla za kroplą

na tarasie smutno szaro nudno

szpetny wiatr zamiata kurz i pył z popielniczki

ostatni oddech kilka zaciągnięć papierosem

mam dość rozmyślań pędzenia myśli i słów wylanych na papier

zamykam pewien rozdział gdzie nie istnieję

patrząc na drzewa słuchać ich szeptów

te słowa nie bolą otwierają oczy