Spojrzałem na nią i zrozumiałem, że to właśnie ona, ta, której szukałem, o której marzyłem, którą we śnie widziałem i już kochałem, nigdy wcześniej przecież jej nie widząc. Jasna, podstrzyżona po chłopięcemu główka, lazurowe oczy, uroczy nosek i pieprzyk nad ustami. To ona! Lidka była ubrana w długą aksamitną kamizelkę i tak krótką jak na owe czasy spódniczkę, że z wielkim trudem zakrywała kolana.

- Dobry wieczór, - powiedziała i się do mnie uśmiechnęła.

Cóż za głosik! Jak dzwoneczki! Miałem uczucie, że dziewczyna śpiewa. Ukłoniłem się i zaniemówiłem z wrażenia. Co się ze mną stało? Nigdy wcześniej nie traciłem głowy z powodu obecności dziewczyn. Nawet bywałem przy nich aż nazbyt na luzie. A tutaj...

Na całe szczęście do salonu weszli mój przyjaciel z Anną Nikołajewną, drugą siostrą Lidki. Zaczęliśmy się sobie przedstawiać; Lidka o coś mnie spytała, odpowiedziałem krótko i znowu zamilkłem. Szybko zaczęliśmy się żegnać. Nie zatrzymywano nas. Na do widzenia Lidka grzecznie powiedziała do mnie:

- Proszę kiedyś do nas zajrzeć.

Drzwi się za nami zamknęły. Zeszliśmy po schodach.

- Dobra ta staruszka, - zaśmiał się mój koleżka. - Pożyczyła mi piątaka do stypendium. Żyjemy! Już nie miałem od kogo pożyczyć... I jak? Podobała ci się moja Lidusia?

- Niczego sobie, - najobojętniej, jak tylko mogłem, odparłem.

Z nikim nie chciałem o niej mówić. Niosłem ją w swoim sercu i bałem się, że przyjaciel zacznie jakieś durackie gadki na ten temat. Na ulicy zapytałem go:

- Czy oni mają telefon? Daj ich numer, to go sobie zapiszę. Może kiedyś zadzwonię, jak będę się nudził.

Podyktował mi go, a ja to zapisałem na skrawku gazety.

- To cześć! - wyciągnąłem do niego dłoń i pobiegłem na przystanek. Chciałem zostać sam. W półpustym tramwaju stanąłem przy drzwiach. Pośród postukiwania kół, oparłszy się czołem o zimną szybę, myślałem o tym, jak strasznie mi się nie poszczęściło, bo wyraźnie nie spodobałem się tej krasotce, zrobiłem z siebie jakiegoś ostatniego durnia, i pewnie teraz wcale nie zechce ze mną się spotkać. Czy w ogóle się odważę, żeby do niej kiedykolwiek zadzwonić? I co jej powiem? *Cześć, Lidka? To ja, ten idiota, z którym przez pół godziny nie zamieniłaś nawet trzech słów?*

Przez cały tydzień żyłem jak na mękach. Nie miałem w głowie żadnego pomysłu. Kilka razy podchodziłem do telefonu i chciałem do niej zadzwonić, próbując coś wymyślić, co takiego jej powiem. Coś wesołego, błyskotliwego, odegram się za to swoje kretyńskie zachowanie, niech wie, jaki ze mnie super facet. I niczego nie wymyśliłem. Chodziłem jak odurzony. Nawet mama to zauważyła i spytała, czy nie jestem chory.

W sobotę po zajęciach w szkole morskiej podjąłem twardą decyzję, podszedłem do aparatu i wykręciłem jej numer.