I jeszcze kiedyś będzie pięknie, 

więc stare mantry czas rozwinąć: 

`chmury odpłyną, słońce wzejdzie, 

najdłuższe żmije w końcu miną`. 

Rankiem pod łóżkiem siedzą kapcie 

razem ze snami, które spadły, 

z wiarą, nadzieją, dobrą myślą... 

Może ktoś kiedyś tam je znajdzie. 

Wciąż jeszcze łapią słaby oddech 

i puls nie gaśnie, nadal żyją, 

a noce płyną, sny się snują 

w misternie cienkiej pajęczynie. 

Na nitkach błyszczą łzy, jak kryształ, 

zastygłe w posągowych kroplach. 

Od nowa śni się (mniej różowo), 

że jeszcze czas, by wreszcie spotkać 

szczęśliwe przebudzenia.