Obcość, ciało obce (patrz nagłówek), wyobcowanie, obcować, być obcym - cała rodzina wyrazów, grupująca wszystko to, co jest z natury zawsze... osobno i na zewnątrz.

Tyle kontrastu, ile widzisz
(o ile widzisz, kiedy patrzysz)

/i dalej/

I tyle światła, ile cienia;
znaczeń, co skali bezznaczenia.

Ten Kosmos (rzeczownik kogo? czego?) bezznaczenia - a więc wszystkiego, co pomijasz i czego wcale nie ogarniasz żadnymi zmysłami - powala na wszystkie łopatki.

Patrzeć i przy tym jednocześnie dokładnie WSZYSTKO widzieć graniczy z cudem. To tak jak słuchać - i słyszeć; większość z nas ma uszy ku słyszeniu, a nie widzi, oczy ku widzeniu - a nie słyszy.

To, co zdumiewa wszystkich /nielicznych/, którzy widzą/słyszą, to /również własna/ izolacja.

Obcy w ustroju - to "ja" na porywistym wietrze.

Ten kolejny dialog na 2 krzesła /oba puste/ - to klasyka gatunku "gadała baba do obrazu" i/lub gadki do lustra.

Bezcenne

W dialogu /który jest tutaj również fizycznym kontaktem/ z drugim człowiekiem

(patrz nagłówek cyklu, tekst i jego tytuł)

niemożność wyjścia p o z a swoje /mentalne/ ograniczenia wyznacza iluzoryczną przestrzeń "bliskości".

Jaka bliskość?! To dla ciebie zawsze kompletnie nieznane obce ciało! Drugi człowiek to terra incognita

Ale w tym dyskursie TY TEŻ JESTEŚ obcy

jak obcy wszyscy chłopcy
jak obce są dziewczyny
bez powodu czy przyczyny

w świecie słowa
masz metaforę już gotową
by mnie ubrać na swoją modłę
w której tobie wygodnie.

Czym jest - w dialogu i w kontakcie - nazywanie /przezywanie/ kogoś z definicji ci obcego? Próbą przedmiotowego to traktowania, szufladkowania, etykietowania.

Daruj to sobie. Człowiek nie taboret

Napisałam

próbą przedmiotowego GO traktowania