Impas, związany z pobudką -

która w mojej grupie przeciągała się w nieskończoność, a ja bez żadnego widocznego rezultatu kursowałam wte i we wte między sypialniami maluchów, starszaków i nastolatków przez kilkadziesiąt nawet minut, ponownie zapalając światła i znowu budząc zbuntowane, dawno obudzone przecież dzieci -

ten cholerny impas trwał dobry tydzień, jeśli nie dłużej. Jedynym moim argumentem była mantra:

- Wstajemy! Pora ubierać się, myć, czesać - i idziemy na śniadanie!

Nie groziłam dyrektorem, nie obiecywałam niczego, nie rozdawałam cukierków. Chodziłam od sali do sali - i wszystkich niezmordowanie *budziłam*.

Pierwsze wstawały najmłodsze dzieciaki, potem spod kołder wyłaziły te starsze, ale nastolatkowie urządzali bojkot dalej w najlepsze.

Któregoś dnia puściły mi w końcu wszystkie nerwy, i użyłam wobec nich armaty:

poszłam na dół do kuchni po wiadro zimnej wody, wróciłam z nią na 2. piętro (gdzie spali najstarsi chłopcy) ... i z rozmachem chlustnęłam nią prosto na tapczan *śpiącego* właśnie głównodowodzącego Henia X. To on był prowodyrem i inicjatorem wszystkich szkolnych wagarów, ucieczek z grupy, bijatyk itd., itp. - i coś z tym wielkim jak byk facetem trzeba było zrobić NATYCHMIAST.

Jakie kurwy poleciały pod moim adresem, jakie chuje, i pojebki - nawet nie pytajcie! Komin się trząsł nawet na naszej plebanii! Ale...

... wszyscy koledzy Henia więksi i mniejsi jak oparzeni powyskakiwali z pościeli jak z procy, migiem się ubrali, umyli, ogolili - i od tego czasu miałam już temat z głowy.

...................................................................................................................................................................

Metody mięśniowe dla większości opornych są JEDYNE, jakie respektują ich głowy.