------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Własow już zbiegł po schodach na naszą antresolę i tam schował się za plecami naszych marynarzy, którzy na pierwsze wycie syren wszyscy wybiegli ze swoich celi i stanęli przed nim murem.

- To już koniec, - wyszeptał - wiejcie stąd i kładźcie się na swoje prycze. Nikogo z was nie znam, wszystko zorganizowałem sam. Dziękuję... Jeszcze tylko to...

Lotnik przekazał najbliżej stojącemu więźniowi maleńki pakiecik.

- Schowajcie to i gdzieś dalej ukryjcie. To wszystko, co mi zostało...

Na dole już rozlega się grochot żołdackich niemieckich butów. Pojawia się zdyszany Mannerheim w rozpiętym płaszczu, z pistoletem maszynowym w rękach.

- Hande hoch! - zawrzasnął, ujrzawszy pod ścianą postać samego Własowa i oświetlił go latarką. - To pan?! Jak pan się tutaj znalazł?!

Pojawienie się pilota na stronie  więzienia dla internowanych dla gestapowca było istnym szokiem.

- Zabrać go do komendantury! - wydał rozkaz dwum wermachtowcom. - Tam wszystko wyjaśnimy.

Własowa wyprowadzono, a nas, bosych i rozebranych, wartownicy ustawili w dwuszereg, przeliczyli, sprawdzili nazwiska i wszystkim obejrzeli ręce. Chcieli natychmiast ustalić, kto rozbierał ścianę w pustej kamerze przy oficerskim lazarecie. Potem wyprowadzono nas na plac, znowu ustawiono, i Mannerheim zwrócił się do nas z następującą przemową:

- Dzisiaj najpóźniej o 12:00 muszę wiedzieć, kto zorganizował tę ucieczkę i kto pomagał temu waszemu lotnikowi. W przeciwnym przypadku cały obóz zostanie ukarany takimi represjami, jakich jeszczeście nie widzieli. Mogą spaść głowy wielu niewinnych ludzi. Rozejść się!