Czymże jest to uczucie, które zwane jest miłością?

Czemu wciąż czuję smutek, a dusza w pustce tej tonie?

Czy serce potrzaskane, może znowu być całością?

Z odmętów żalu krzyczę, wyciągając swoje dłonie.

Kiedyś nie rozumiałam, teraz jestem tego pewna,

Miłość jest poświęceniem, szczęściem, a także cierpieniem

Nadzieją na wspólne dni, jest to rozpaczy łza rzewna,

Jest ona krótką chwilą, ulotnym,pięknym wspomnieniem.

Kiedy wszystko przepadnie,kiedy stracisz też nadzieje,

Wtedy zrozumiesz mój ból, poczujesz tą pustkę w duszy,

Gdy zniknie powód szczęścia, poczujesz ,wiatr w oczy wieje,

A serce to złamane, nieodwracalnie się kruszy.

By ktoś mnie dziś wybawił, z uczuć niszczących głębiny

By ktoś to zauważył, dostrzegł też mój punkt widzenia,

By objął rozumiejąc, wsparcia okazał drobiny,

Lecz zdaję sobie sprawę, to tylko moje marzenia.