byle więcej ich! 

twarz w twarz - nie do odróżnienia. 

samoidentyfikujący się z ojcem-bóstwem 

współnieistotni, bezustannie w gromadzie 

(kto by się liczył z niepoliczalnymi 

­—  serią w nich, jedną, drugą 

­—   aż zalegną pokotem, zmieszają się 

z trawą i liśćmi) 

przyspieszam kroku, próbuję się odwrócić 

­—   ciągle włażą w oczy, otacza, 

okrąża mnie niepodzielna, identyczna 

głowa. polibliźniak, klon syjamski, 

zawęźlony, nie do rozerwania 

wlepiają załzawione oczka 

biedule w ciągłej żałobie 

parę lat temu ich przywódca, nauczyciel 

przewodnik duchowy 

(by nie rzec dosadniej - prowodyr) 

przepił się serum prawdy 

od tamtej pory - dramat! - nie może 

wydusić z siebie słowa 

— pocieszyć was? —  wyciągam z kieszeni nóż 

nie uciekają, natarczywcy 

e tam. nie warto. niech kto inny 

się upora 

są od tego odpowiednie służby 

srebrno - niebieskie śmieciarki 

—  wyprostowuję się, przechodzę ponad 

zrośniętymi głowami. czuję się ­—  paradoks! ­—  

bardziej stabilny od nich 

bo tak wielu kłębi się w tej jedności 

że aż się w tym zatracają 

że wcale ich nie ma 

­—  proste, co nie? 

pleśń szumuje przez ulice. biały kożuszek 

oblepia drzewa i elewacje bloków 

oddalam się coraz bardziej 

tracę ich z pola widzenia 

niesmak w ustach. spluwam w porę 

póki nie przyżarł do języka 

bo jeszcze i ja zacząłbym milczeć głupoty 

krzyczeć mniej składną ciszą