najeżenie. wysuwają się kolce. 

idziemy powoli przez wiatr. gęsty. 

granica. przekraczamy ją, przedeptujemy. 

miasto rośnie na wzgórzu. cicho! 

- truchtamy zgięci w pałąk 

kropelki barwione na biało. 

kombinezony przylegające do ciał. 

czerwień o metalicznym posmaku. 

dźgamy na oślep. zawsze kogoś się trafi: 

a to dziewczyna się nawinie pod ostrze, 

a to para staruszków, czy chłopiec 

tuż przed pokwitaniem (tymczasowy, żółto-siny 

mózg prześwituje przez czaszkę) 

który nie zdąży odskoczyć 

i - wpust. wstrzyknięcie. szpetne guzy 

maleją, skóra ukłutych przestaje wyglądać 

jak zmięty pergamin (krótko to się widzi 

pacjenci mimo woli - przeważnie 

uciekają z wrzaskiem 

niczym podechrzczone czorty 

demony opuszczające niematerialne 

ciała innych demonów) 

liżą ranki wlotowe, ryglują drzwi. niektórzy 

- niedostatecznie biegli w symulanctwie 

- warczą, jak kopnięte burki 

od żadnego nie idzie usłyszeć dobrego słowa 

nie mówiąc o podziękowaniu. gardzą nami 

w zasadzie bez powodu (nie, żeby zaraz 

marzyły nam się koperciątka wypchane 

drogocennym papierem, bombonierki i flachy 

czołobitność, padanie na kolana 

ale... wiadomo: nieuzasadniony lęk 

zgrywanie wielce uciśnionych 

czy wręcz nienawiść... no jak tak można...) 

wymykamy się również - cichaczem 

tyle miast jeszcze 

...jeśli ktokolwiek okaże wdzięczność 

(marne szanse, ale co szkodzi nie tracić nadziei) 

- będziemy go tak długo szczepić 

aż zakłujemy na śmierć 

nie bójcie się 

no, ej...