łakomstwem na życie uczyniłaś

poezję piękną jak ramiona kochanka

szczodrą sakiewką słów

nazywałaś kochanie swoim imieniem

ubierałaś poezję w jedwabne sukienki

i rozbierałaś bezwstydnie szukając

w niej miejsca dla siebie

w pogoni za słowem piękniejszym

od wyznań

smutki siadały na podróżnych kufrach

jakby bały się

że wysiądziesz na innej stacji

pełno jest twojej nieobecności w poezji

bo prawdziwe umieranie jest do dupy

szczególnie wtedy

kiedy umierasz razem z poezją