Skończyliśmy na tym, jak Salvadore, otoczony przez zgraję piratów, wydostał się na otwarte morze i zabrał ze sobą Belladonnę. Znowu poczułem smutek. Belladonna była mi przecież bliska. Zbyt bliska. Chciałem, żeby była najbliższa, ale przecież najbliższą może być tylko ta, która jest mną.

Belladonna nie była do mnie podobna. Ale posiadała cechy, które pozwalały mi sobie wyobrazić, że mogło by tak być.

Zanim do tego doszło, sam dokonałem cudu i wstawiłem się do Boga Mórz, by ofiarował mi okręt. Ten uczynił za dość mojej prośbie, chociaż dobrze wiedział że nie umiem pływać.

Zrobiłem to dla Belladonny. Pokonaliśmy Akwarele, i wtedy, trochę już pojąwszy, na czym ta rzecz polega, mam na myśli żeglowanie, zakotwiczyliśmy u wyspy Wdów.

Belladonna nie czekała długo, aż ktoś ją zabierze na suchy ląd. Podpłynął szalupą jakiś człowiek, brązowy, dorodny, z daleka było widać że to Czekolada, bo aż się rozpływał na jej widok, gdy stanęła przy burcie w świetle słońca, rozmazana.

Wyglądało na to, że są umówieni.