Stary Jakim syneczkowi swojemu

Kupował zawsze malowane obrazki

I po ścianach w chałupie potem rozwieszał.

Obaj przed snem lubili się im przyglądać.

Niestety, któregoś lata zagniewany Bóg

Na ich wioskę się uwziął

I zesłał na ludzi pożar.

A u Jakima przez całe jego życie

W skrytce uzbierało się 35 rubli srebrem.

Kiedy na ich dachu pojawił się ogień,

Zamiast najsampierw jak najszybciej

Wynieść z izby ten skarb,

Rzucił się do tych obrazków

I w pośpiechu zaczął je z dzieckiem zdejmować;

W tym samym czasie jego baba

Ratowała święte z ołtarzyka ikony,

A tu trach! zapadł się cały strop!

Nasz Jakim całkiem zgłupiał!

W pożarze w jedną srebrną grudę stopiły się

Wszystkie jego oszczędności,

Za co mu dali u lichwiarza

Zaledwie jedenaście rubli...

- Oj, bracie, bracie! Drogo ciebie kosztowały

Te synka malowane obrazki!

Pewnieś je w nowej chałupie też powiesił, co? -

Zapytał Wierietiennikow dziadka.

- A jakże inaczej? Powiesił żem je

Wszystkie co do sztuki. Są też nowe, -

Odparł Jakim - i zamilkł.

Przyjrzał się pan staremu oraczowi:

Pierś mu zapadła; brzuch przyklejony do krzyża;

Wokół oczu i ust głębokie zmarszczki

Jak pęknięcia w zaschłej glinie.

I sam on do matki-ziemi podobny kapka w kapkę:

Szyja bura, jak ta skiba odcięta sochą,

Twarz ceglasta,

Ręce suche, spękane jak z kory drzewnej,

A włosy barwy popiołu.

1865