Jestem Michaell. W kraju w którym mieszkam, to dosyć pospolie imię. Ale Michaell Onaro jest tylko jedna. Żona Prezydenta Republiki.

Mój przyjaciel, który ma pewne doświadczenie w pisaniu, zapewnił mnie, że pisanie posiada pewien walor. Nie zdradzę jaki. Jednak przekonał mnie, żebym coś w końcu napisała.

Nie umiem pisać. Nie chodzi o to, że jestem analfabetką, chociaż takich osób w moim kraju nie brakuje. Po prostu, jako żona Prezydenta nie potrzebowałam się rozwijać w tym kierunku. Największą cnotą żony polityka jest milczenie.

Było solidne, cudowne, upalne popołudnie. Solidne dlatego, że grzało przez cały czas. Widocznie stumień powietrza przychodzący znad Pampasów nie połączył się z okrutnym niżem. U nas mówi się, że mężczyzna który sobie radzi, jest jak powietrze znad Pampasów. A kiedy połączy się z kobietą z niżu, oboje rzucają gromy.

Wyszłam z basenu, Miki podała mi ręcznik i otuliła mnie. Włosy miękko opadły na plecy. Otrząsnęłam się.

Miki usiadła na kamieniu. Nie był to zwyczajny kamień. Była to rzeźba przywieziona z Paryża. Ale Miki i tak na nim usiadła i sięgnęła po papierosa. Nie zabranałam jej. Nie, kiedy byłyśmy w domu same.

Ochroniarze się nie liczą.