W pobliżu drogi pośród pól,

Jeden tylko Bóg wie, po co,

Wyrosła samotna gęsta lipa,

Pod którą przysiedli nasi strudzeni wędrowcy

Z pobożnym życzeniem:

*Ejże, stoliczku zielony, nakryj się!

Chlebem-solą poczęstuj!*

I rozwinął się bajeczny obrus,

A na nim czyjeś życzliwe ręce

Wina całe wiadro postawiły,

Kromek chleba istną górę nakładły

I znowu we mgle porannej w pustkę zapadły,

Jakby ich nigdy nie było.

Ludzie po kolei posilili się;

Jeden z nich pozostał przy pustym wiadrze stróżować,

A pozostali wmieszali się w ciągnącą z jarmarku gromadę,

Szukać swego szczęścia:

Każdy z nich zapragnął jak najszybciej wrócić do swoich...

1865