wiesz tamta dziewczyna oczy ma zielone

jak wiosenna łąka przystrojona rosą

staje wieczorami na białym balkonie

patrząc nieruchomo w horyzont nad szosą

tak wielką tęsknotę kryje pod spojrzeniem

że serce się z żalu ściska nieprzytomnie

jakby siła bólu rzucona kamieniem

odbita od mroku powróciła do mnie

czasem drżą jej wargi choć łkania nie słyszę

może to modlitwa po ustach się błąka

karminowym blaskiem wbija się w tę ciszę

podobnym do cienia różanego pąka

widzę delikatność w tym jak trzyma głowę

podziwiam dyskretnie jej powolne ruchy

a rzęsy spuszczone zdają się gotowe

łzą okraszać truchło uśmierconej muchy

gdy wybija północ znika moc cierpienia

blada twarz stęskniona zasnuwa się pustką

zaciągam zasłony – koniec przedstawienia

przychodzi świadomość – znów patrzyłam w lustro