Tak więc widzicie teraz, przyjaciele,

Skąd się bierze to moje drzewo szlacheckie!*

- A tyś jest na nim, nie przymierzając,

Jak to jabłuszko? -

Rzekli nasi wieśniacy.

- Ano, jak jabłuszko, to jabłuszko, niech wam będzie,

Zgadzam się. Najważniejsze, żeście w końcu pojęli,

W czym rzecz. Teraz już sami rozumiecie,

Że im starsze to drzewo rodowe, tym znaczniejszy,

Godzien większego poważania szlachcic,

Czyż nie tak, dobrodzieje?*

- Jak nie tak, jak tak! - odparli chórem chłopkowie. -

Kość biała czy kość czarna - ten, kto dobrze popatrzy, od razu widzi różnicę

I różne daje im poszanowanie!

*No, widzę już, widzę, żeście wszystko zrozumieli!

Tak więc, kochanieńcy, żyliśmy jak u pana Boga za piecem

I mieli wielki respekt i u prostego rosyjskiego ludu autorytet.

Nie tylko bracia-Rosjanie, ale i sama przyroda nasza rosyjska

Sprawowała nad nami pieczę i miała o nas wielkie staranie.

Bywało, żeś w całej swojej okolicy był sam jak to słońce na niebie,

Wioseczki twoje skromne i bidne,

Lasy twoje drzemiące,

Twoje pola dookoła aż po horyzont!

Przejdziesz się spacerkiem po jakiejś własnej wiosze -

Już chłopkowie do nóg ci się rzucają, na kolana padają;

Przejedziesz konno po własnych leśnych osadach -

Już stuletnie drzewa składają tobie pokłony!

Wybierzesz się na orne pola czy na zagony pszenicy,

Cała niwa złotym kłosem

Do pańskich stóp się ściele,

Pańskie ucho i oko pieści!

1865

..................................................................