Lubiłam obserwować jerzyki, które codziennie żerowały w powietrzu, niezastąpione w tępieniu komarów.

Na wieczornym niebie kręciły piruety, szybowały, tworząc wciąż nowe wzory. Nie ma ich, bo, jak pisał poeta, lato z ptakami odchodzi.

Wiatr skręca liście w warkoczach.

Dywanem pokrywa szlaki

Szkarłaty wiesza na zboczach

Idę w górach, ciesząc się życiem.

Oddać dłoniom halnego włosy.

W szelest liści wsłuchać się pragnę,

w odlatujących ptaków głosy

(Jacek Rutkowski)