Przycupnęły w kąciku

Miały wierszy bez liku

Urodzonych bez trudu

Z życia, zewsząd lub z nudów

Trzy dziewczyny od pióra

Ze słowami jak ulał

Upiętymi we włosy

Na bal

Każda w zwiewnej sukience

Z poematem na serce

Bez którego tak bolał

Je świat

Wiersze w dawkach na co dzień

A od święta coś z prozy

Co nie dało we włosy

Się wpleść

W ich kąciku aż miło

Od tych słów, które miłość

Kołysały leciutko

W ich snach

Czasem któreś załkało

Że bywało zbyt mało

Słodkich zaklęć, bo zdusił

Je czas

Więc ten czas zatrzymały

Wielokropkiem na biało

Wysypanym spod żeber

Na wiatr

Trzy zwyczajne dziewczyny

Ktoś jął za to je winić

Że jak głupie zmieszały

Śmiech, łzy

W świecie, w którym stopami

Stuka rytm ulicami

I że zbędne te wiersze

Więc szaa

Przycupnęły w kąciku

Razem z ciszą bez liku

Urodzoną bez trudu

Z ludzi, zewsząd lub z nudów