Żal było odchodzić

Mieszać się z drżącymi światłami semaforów

I wchodzić w mgłę; tonąć po szyję

Ostatni raz odwracać głowę

I w zawieszonym nad ziemią niklu patrzeć

Jak tęsknisz, chociaż przecież jeszcze się widzimy

Jak nam będzie bez siebie źle

Wyjść i zderzyć się ze ścianą wiatru

Wilgotnego, przeszywającego wiatru

Cały czas widzieć ciebie tylko w oddali

Jak zapadasz się w głąb świata, chowasz gdzieś

Za cholerę nie wiem gdzie

Żeby przypomnieć mi, że żal było odchodzić

Żal było patrzeć – już w ostatni dzień wędrówki

Żal patrzeć ze wzgórza na niewielkie miasteczko –

- labirynt jednorodzinnych domków, pojedynczych sklepów

Wąskich, cienistych uliczek i szarych ludzi

Na których – jednego po drugim – wylewa się inkaust

Dziwnie dużo inkaustu w zgorzeli na niebie

A jak już i mnie dosięgnie, to jutro powiem

Głośno, wyraźnie, z wypiętą do przodu klatką piersiową

Że chyba jednak się cieszę, że – kiedyś, dawno temu, w poświacie

Wyplutej przez wyrośnięty księżyc

I w mgle, przesiąkniętej martwotą

mgle, oddychającej agonią wszystkiego i wszystkich

Odszedłem