ścieli ktoś miasto i prześcieradło z batystu

rozsmarowuje jak majonez; biały, gesty sos

batyst na mieście, miasto ludźmi przepełnione

jakby kurnik z kurami albo z ludźmi bez głów

ślepe owady latają, gnieżdżą się, zderzają po batystowym

wybielonym mieście

wybrukowaną uliczką jedzie kareta

wjeżdża w ul ludzi-owadów

rozpraszając biel, wita noc

a noc leży, przykrywa wszystko jak plandeka

siedzę po turecku z boku, popijam wieczór brandy

i patrzę, patrzę jak w ulu każdy kąt zajmują krzyki

poruta, nędza i rozpacz

biją dzwony, otula mnie kres

cienka linia horyzontu, jakby rozmyta

niczym skakanka służąca małej dziewczynce

dół góra dół góra, aż kręci się w głowie

aż ma się wrażenie, że to wąż wije się i sunie

w mirażu ostatnich, niepogaszonych jeszcze latarni

wilczych, błyszczących oczu zmierzchu i gwiazd spadających na ziemie

jak ciężkie krople wody

biją dzwony – ciepły ranek, poblask karminowej kuli

goli mi głowę o to, że nadal śpię

„a gól, szmato, gól”, niech goli

przecież w końcu biją dzwony

przecież w końcu nam wygodnie, powieki nie zaklejają się

twarz smaga przyjemny oddech szóstej trzydzieści rano czasu polskiego

a my dalej nie możemy sobie spojrzeć nawzajem w twarz