`Rogaty, niegościnny dom, 

mierzący w chmury z okien mroźnych!` 

Lucjan Szenwald Scena przy strumieniu 

napisali tu i ówdzie, w gazetach, po różnych murach 

o jednym takim. mniejsza o nazwisko. 

ponoć był w stanie, diabelny spryciarz, 

wyrobić w sobie odporność, wyhodować 

elastyczny pancerz. 

żarły go mniejsze, większe szczury 

w togach i pod krawatami, nadszczerbiały wojny, 

próbowały rozpuścić kwasiwa, 

a jednak on, tytan nad tytanów, postronkarz, 

zdawał się nie przejmować. obrastał tylko, 

niczym cebula, kolejnymi warstwami łupin, 

grubych blizn, zasklepiał się, choć jednocześnie 

był otwarty na ludzi. 

nawet mówił dzień dobry 

słychać było, że przelewa się w nim, bulgocze. 

`Jad! Gorycz!` - myślał dosłownie każdy. aż tu, 

ni z gruchy, ni z pietruchy - pękło. lustro, 

w którym odbijała się twarz w wielkim powiększeniu 

rozerwała siła odśrodkowa. i wylały się zielone 

polany, tysiąchektarowe równiny, plaże, 

piargi, nieprzebyte bory, urocze zagajnisie. 

`miał w sobie tyle czystej, kojącej energii 

a tak paskudnie skończył!` 

- pokręcili głowami przechodnie. 

lepkie wżarło się w ich swetry, koszule, bluzki. 

pozostawił niespieralne plamy. zdania o sobie. 

nie najlepsze.