I

po zmroku i tak nikt już nie wychodzi – cienie nie mijają się w świetle latarń

nie dogasają rozmowy zakochanych par

sędziwi i kąśliwi starcy spacery kończą trochę wcześniej

psy prowadzone na smyczach zrywają się z nich pod wieczór; i skowyczą głośno

już wtedy mamy noc pełną parą – bezpańskie koty: grube, utyte zwierzęta wychodzą na żer

obgryzają truchło śpiącego miasta

menele zataczają się pojedynczo, gdzieniegdzie, wiatr zawiewa ich pod najbliższy śmietnik

zamyka oczy

II

interesy i tak kręcą się w dzień

nie robi się ich w ciemności – banknoty muszą lśnić, towar musi być widoczny

„inaczej fiasko” – mieli te słowa w swoich bezzębnych ustach G. i wypluwa chamsko

wraz z pożółkłą plwociną

przykro się patrzy na to, jak szybko wszystko się tu gubi: zapomniane zaułki, domy obrosłe pnączami przestarzałego bluszczu, wieża Kościoła niknąca w oparach jesiennych mgieł

wszystko schowane w kącie jak przed dzieckiem

wszystko rozpuszcza się i przeżute przez mróz zastyga na zawsze w bezruchu

życie toczy się we śnie

III

mają tu kilka Gosiek i parę dewotek

w dodatku Grzecha – obumarła jakby, napuchnięta i czerstwa twarz

„mamy eksponat”, krzyczą w końcu; prawie tak, jakby przepływał między nimi duch

dzieci i nastolatkowie są oczywiście, przewijają się między całą resztą i bawią – jak to one zresztą – jedyne nie śpią do późna

zapracowani, młodzi i starzy mężczyźni nigdy nie widzieli tu księżyca

sierp ten zawisł nad nimi raz, niby model dziecięcego samolotu

parzy teraz i obserwuje, niewidoczny całkiem, zasnuty gęstym mrokiem

Anioł Stróż omszałego miasta