wykluwamy się

niby pisklęta – pazurami sygnujemy grzbiet słońca

najeżone popołudnie grzeje nam w kark i przypieka drgające włoski

rodzimy się i odchodzimy

tracimy dech w śmietankowej flegmie księżyca

zza przymkniętych powiek – wszystko, ale nie wieczność

płynie, przewraca się i koziołkuje

rano stajemy w szeregu: oddechy zastygają w powietrzu

swędzi całe ciało, bolą mięśnie – i na nogach z waty patrzymy za słońcem