Potem zachciało mi się płakać. Pochlipałem trochę. Do wielkiego ryku jeszcze mi brakowało. Nie miałem dziewczyny. A ta, co ją za mną wysłano, została przeze mnie kompletnie zbagatelizowana. Ale to jeszcze nic. Nagle poczułem że nie mam sensu życia. Że sens mi umknął. A ja, goniąc go, pogubiłem się jak facet co szuka agencji reklamowej, a znajduje pracę przy cyklinowaniu parkietów. Może i praca przy cyklinowaniu nie jest taka zła, ale to jest takie głupie, kiedy sam siebie pytasz - Gdzie jest cel?

Rechot żab.

Ale to nie żaby tak rechoczą. To ten Ufok tak się niby uśmiecha.

- Czekaj. Dam ci mapę - Coś namalował palcem po szybie.

Zorientowałem się, gdzie jestem. I jaki mam przyjąć azymut.

Kupę mi się zachciało. Rozejrzałem się. - Tam, gdzie stoi ten bankomat - Zadecydowałem.

Podszedłem i przykucnąłem. Nawet nie chciało mi się tworzyć. co wyjdzie, to wyjdzie... Ale czymś się trzeba podetrzeć.

Zrobiło się romantycznie. Jakby z Sonaty Księżycowej. Wiatr przywiał banknot. Tak czasami jest, jak się siedzi pod bankiem. I oto jest wyzwanie. Na ten moment największe wyzwanie. Czy podjąć go? Bo to było 500 złotych? Czy się nim podetrzeć?

Zaprawdę, powiadam wam. Nie miałem jeszcze w życiu podobnego dylematu. Nawet jak strzelałem w kamieniołomach. Wziąłęm banknot, trochę mu się przyglądałem. Schowałem do kieszeni. Przecież nie odejdę pomazany kupą? Kucałem dalej. Żeby jakieś UFO nalatywało, to bym chyba poprosił o to, żeby mnie zabrali. Ale znowusz. Jak oni mnie zabiorą, to po co  mi 500 złotych? Nie wiem jak oni w kosmosie się rozliczają, jednak doszedłem do wniosku że na pewno nie w złotówkach. Mam tak czekać do rana?

- Nie - Obwieścił Ufok. Teraz już dochodził do formy. Znaczy się do formy, w której rozpoznawałem samego siebie.

Przyjdą tutaj ludzie. Z teczkami - Ze skóry wielbłąda. W płaszczach w paski. Z zebry. Z torebkami od Armaniego. Barboliny. Nie mogę tu być.

Wstałem. Popukałem w bankomat. Ale nic z niego nie wypadło. I jakoś tak zapomniałem, że się nie wytarłem. I tak to już chyba się zapisało w ogólnej świadomości. Że ten, co ma, ale nie doszedł tego ciężką pracą, ma zawsze na dupie kleks. Może to jest opowieść biblijna? Może tak się tworzą historie, w które potem człowiek wierzy przez całe tysiąclecia? Żebym to ja się wyparł owej plamy, ale ja o niej po prostu zapomniałem.