Na fali dziejów

Na cokole gwałtownie pulsują dzieje

I nigdy nie było tak  jak obecnie

Gdy puszka ciemności ciosem w światło wieje

I kulę biegunową tworzy niecnie

Z jaru wychodzą postacie i wędrują

Jedni w kierunku Wschodzącego Słońca

Drudzy gdzieś w mroku mazistym się dekują

Na granicy wyrasta nitka tchnąca

Kiedy pojawia się wędrująca chmura

Usiłuje zgasić jasne promienie

Lecz parasol z aureoli wiele wskóra

Rozjaśnia Słońcem co nigdy nie gaśnie